اشعار

هر راه به جـز راه تو کـج خواهـد بود           بـی لطف تو آسـمـان فـلـج خـواهـد بود

مـا مـنـتـظـران اگـر بـخـواهـیــم هـمـه           امـسـال هـمـان سـال فـرج خواهـد بود

***************

روزها بگذشت و تقویم زمان تکمیل شد           سالمان با صوت حوّل حالـنا تحویل شد

باز هم بر ما به خاک افتادگان درگهت           صبح غمگینی بدون حضرتت تحمیل شد

***************

گـلـهـا هـمـه با اذن تو بر خـواسـتـه اند           از بـهـر ظـهـور تـو خـود آراسـتـه انـد

مـردم هــمه در لـحـظـۀ تـحـویـل؛ اول           بی شک فـرج تـو از خـدا خـواسـتـه اند

***************

ای کـاش در امـر فـرج تـعـجـیـل گردد           سـال فـرج بـر لـحـظـه ای تبـدیل گردد

مــولای عــالــم مـهـدی زهــرا بـیـایـد           تا در کـنـارش سـال مـا تـحـویـل گردد

قـلبـم چو کویر و چـشـم هایم دریاست            یک سال گذشت و غصه هایم بر جاست

ای کـاش کـنـار هـفـت سـیــنـم بـودی            این سـفـرۀ مـا بـدون تو بی معـنـاست

امــســال بـیــا مــنــتــقــم آل عـــلـــی            امـسـال بـه نـام مـادر تـو زهــراسـت

امـسـال سـر سـفـرۀ زهــرا هـسـتـیــم            سالی که نکوست از بهارش پیداست"

امـروز بـرای مـادرت خـیـمـه زدی؟            ای وای امــام بـی نــشـانـم تـنـهـاسـت

فـردا بـه کــدام رو به رویـت نـگـرم؟            فردا که حساب حشر هم دست شماست

امـسـال بـیــا بــرای مـا گـریـه نـکـن            تو گـریه نکن عزیز٬ مشگل از ماست

از بس که از فراق تو دل نوحه گر شده           روزم به شام غربت و غـم تیره تر شده

آزرده گشت خـاطرت از کـرده های من           آقـا بـبـخـش نـوکـرتــان دَردِ سَــر شـده

تنهـا خودت برای ظـهـورت دعـا کـنی           وقـتـی دعــای مـن ز گـنـه بی اثـر شده

از شـام هجـر یـار بسی تــوشه می برد           آنکس که اهل ذکر و دعای سحـر شده

بودم مریـض و روضۀ تو شـد دوای من           حـالم به لـطـفـتان چـقـدر خوب تـر شده

رفـت از نــظـر مـحـرّم و آقـا نـیامـدی           حــالا بــیـا کـه آخـرِ مــاه صـفـر شـده

بعد از دو ماه گریه به غـم های کـربـلا           حـالا زمـان نـدبـه بـه داغـی دِگـر شده

یَثـرب برای فـاطمه نـقـشه کشیده است           یَثـرب چقـدر بعـدِ نبی خـیـره سـر شده

باید که بعد از این به غم مادرت گریست           فـصـل شـروع مـاتـم خـیـرُالبـشـر شده

از شعـله های پشتِ در خـانۀ عـلی است           گر آتـشی به کرب و بلا شعـله ور شده

آن روز اگر به صورت مادر نمی زدند           لـطـمه دگر به چـهـرۀ دخـتـر نمی زدند

آقا بیا که روضۀ موسی بن جعـفر است           چـشمانمان ز داغ مصیباتـشان تر است

جامـه سیـاه بر تـن و بر جـان شـرار آه           دل هـا به یـاد غـصۀ او پُـر ز آذر است

افـتاده است بی کس و تنهـا، غـریب وار           مـردی که با تمـامی خـلـقت برابر است

مرثیه خوان حضرت کاظم، خود خداست           بانی روضه، حضرت زهرای اطهر است

زندان نگو، که گرم مناجات با خداست           غار حرای حضرت موسی بن جعفر است

بـاشد همـیـشه ورد زبـانـم به هـر نـفس           لعـنت به آن یهودی بی دین که کافر است

ای مـن فـدای شـال عـزای شـمـا شــوم           آقا بیا که روضۀ موسی بن جعفـر است